Κατηγορία: κριτική

Σήμερα το βράδυ προτίμησα να δω στην τηλεόραση την ταινία “Valentine’s Day” (2010), που δεν είχα ξαναδεί. Με «πλούσια» διανομή και γυρισμένη στο Λος Άντζελες, μας παρουσιάζει τις ξεχωριστές ιστορίες κάποιων ανθρώπων, άλλων ερωτευμένων και άλλων όχι, κατά τη διάρκεια μιας ημέρας, της συγκεκριμένης γιορτής των ερωτευμένων.
Δυστυχώς, η ταινία δε μου άρεσε. Με πολύ χαλαρή, για να μη γράψω πλαδαρή, πλοκή και τίποτε ουσιαστικά ενδιαφέρον να μου πει, στο μεγαλύτερο κομμάτι της, δεν άντεξα να τη δω μέχρι το τέλος. Ο Garry Marshall, παρ’ όλο που ειδικεύεται σε τέτοιου είδους ταινίες, μ’ απογοήτευσε, καθώς δεν εκμεταλλεύθηκε τόσους διάσημους ηθοποιούς. Κρίμα.

Σήμερα το βράδυ είχα όρεξη να δω μια ταινία δράσης. Έβαλα λοιπόν το χέρι στο κουτί με τα δισκάκια και επέλεξα μία ταινία με το Sylvester Stallone, για την οποία δεν είχα ξανακούσει τίποτε (και δικαίως, όπως θα καταλάβετε σε λίγο). Ο τίτλος της είναι “Avenging Angelohttp://rcm.amazon.com/e/cm?t=a0fba-21&o=1&p=8&l=bpl&asins=B000R348QM&fc1=000000&IS2=1&lt1=_blank&m=amazon&lc1=0000FF&bc1=000000&bg1=FFFFFF&f=ifr” (ελληνικός τίτλος: “Φύλακας άγγελος“), προβλήθηκε το 2002, συμπρωταγωνιστεί η Madeleine Stowe και στο σύντομο ρόλο του πατέρα της ο Anthony Quinn (στην τελευταία του ταινία, καθώς πέθανε το 2001). Το γράφω όμως ευθύς εξαρχής: η ταινία είναι τόσο προβλέψιμη και βαρετή που, ενώ την έβλεπα, έπαιζα παράλληλα ναρκαλιευτή!

Ο ρόλος του Quinn (που εμφανίζεται μόνο στην αρχή) μου θύμισε κάπως το ρόλο του Kirk Douglas στην ταινία του 1991 “Oscar“, όπου εμφανίστηκε κι αυτός μόνο στην αρχή της ταινίας, υποδυόμενος το μαφιόζο πατέρα του Stallone. Εδώ ο Σταλόνε είναι ο πιστός σωματοφύλακας του Κουίν, του οποίου την κόρη αναλαμβάνει να προστατεύει από τους εχθρούς του, όταν αυτός δολοφονηθεί. Στην πορεία θα αλληλοερωτευθούν κι έτσι θα τελειώσει και η ταινία. Σε κάποιες σκηνές, ο Σταλόνε μου θύμισε το ρόλο του στην ταινία “Assassins” (1995), αλλά εδώ απλά διεκπεραίωνε τις ατάκες του. Σε γενικές γραμμές, υπόθεση αναμενόμενη, σκηνοθεσία χωρίς απαιτήσεις και ερμηνείες νυσταλέες.

http://rcm.amazon.com/e/cm?t=a0fba-21&o=1&p=8&l=bpl&asins=B0011KQSZ4&fc1=000000&IS2=1&lt1=_blank&m=amazon&lc1=0000FF&bc1=000000&bg1=FFFFFF&f=ifrΗ ταινία “Death at a funeral” (2007) είναι μία τυπική, θα έλεγα, αγγλική κωμωδία. Μάλιστα, δε θα τη χαρακτήριζα τόσο ως κωμωδία, με την κλασσική έννοια του όρου, καθώς δεν ξεκαρδίζεσαι στα γέλια, σε κάνει όμως να έχεις ένα χαμόγελο ευχαρίστησης καθ’ όλη τη διάρκειά της, ένα αγγλικό χαμόγελο δηλαδή 🙂

Με δεδομένο μάλιστα ότι δε στηρίζεται σε κάποιο μεγάλο όνομα πρωταγωνιστή, όπως η παρεμφερής σε θέμα “Four weddings and a funeral” (1994), που είχε το Hugh Grant και την Andie McDowell, βασίζεται περισσότερο στις καταστάσεις (μερικές από αυτές είναι κάπως τραβηγμένες “από τα αυτιά”, εδώ που τα λέμε) που δημιουργούνται μεταξύ των μελών μίας οικογενείας, που παρευρίσκονται στην κηδεία του πατέρα.

Σε γενικές γραμμές, η ταινία βλέπεται ευχάριστα, αλλά είναι λίγο προβλέψιμη. Οι ηθοποιοί αποδίδουν καλά το ρόλο τους, χωρίς να βαριούνται (εκτός ίσως από τον “πεθαμένο” μέσα στο φέρετρο, που θα απόλαυσε την πιο ξεκούραστη ερμηνεία της ζωής του — αν ήταν όντως άνθρωπος· τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν ανδρείκελο), και η σκηνοθεσία δεν ήταν κακή, θα μπορούσε όμως να είναι περισσότερο “ζωντανή”, να ξεσηκώνει κάπως το θεατή.

Το περασμένο Σάββατο, στα πλαίσια του 50ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (το οποίο, επ’ ευκαιρία, συνεχίζεται μέχρι μεθαύριο Κυριακή), είχα την ευκαιρία να δω σε πρώτη προβολή την καινούρια ταινία του Περικλή Χούρσογλου “Ο διαχειριστής“.

Περισσότερες πληροφορίες για την ταινία και την υπόθεσή της δε θα γράψω. Θα γράψω μόνο για 3 χαρακτηριστικά της που πρόσεξα:

• Συμμετέχουν 3 ηθοποιοί της παλιάς γενιάς (Βουτσάς, Γιουλάκη, Δαμάνη), η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη και, σε μικρό ρόλο, ο Νίκος Γεωργάκης από τη νεώτερη και αρκετοί πρωτοεμφανιζόμενοι (όπως ο πρωταγωνιστής-σκηνοθέτης και η συμπρωταγωνίστρια Ευσταθία Τσαπαρέλη).  Ο Κώστας Βουτσάς μάλλον χτίζει μια δεύτερη καριέρα τα τελευταία χρόνια (και μπράβο του), ενώ η Κατερίνα Γιουλάκη επιστρέφει και πάλι στον κινηματογράφο, μετά τη βιντεοπερίοδο της δεκαετίας του ’80.
• Συμμετέχει Πρωταγωνιστεί ολόκληρη η οικογένεια Χούρσογλου (ο πατέρας Περικλής, η μητέρα Βαγγελιώ και οι δύο γιοι τους).  Είναι σπάνιο νομίζω να βλέπουμε περισσότερα από 3 μέλη μιας οικογένειας να πρωταγωνιστούν σε μια ταινία.
• Αν δεν κάνω κάποιο λάθος, όλες οι σκηνές της ταινίας είναι του τύπου “ο Παύλος και κάποιος άλλος“. Δεν το γράφω για κακό, εξάλλου στην ταινία παρακολουθούμε τη ζωή του διαχειριστή Παύλου (ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Περικλής Χούρσογλου σε πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση), θα μπορούσε όμως να αναπτύξει και τους άλλους χαρακτήρες περισσότερο, αντί να τους περιφέρει γύρω από τον Παύλο.

Σε γενικές γραμμές δεν είναι κακή ταινία, υπάρχει όρεξη και καλή πλοκή, μόνο που με ξένισε η απουσία λύτρωσης στο τέλος (πλην της μιας σκηνής στο οστεοφυλάκιο).

Αν έχετε σκοπό να δείτε την ταινία και δε θέλετε να μάθετε το τέλος της, σταματήστε να διαβάζετε εδώ. Δείτε την πρώτα και μετά διαβάστε και τις δικές μου εντυπώσεις, αφήνοντας και κανένα σχόλιο (αν θέλετε).

Αν θέλετε να γλυτώσετε ένα δίωρο από τη ζωή σας, κάνοντας κάτι καλύτερο (ό,τι και να κάνετε καλύτερο θα είναι), μπορείτε να αποφύγετε αυτήν την ταινία, επενδύοντας λιγότερο από 5 λεπτά στην ανάγνωση των παρακάτω…

Εν ολίγοις, ο μόνος λόγος που βρίσκω για να δει κάποιος αυτήν την ταινία είναι τα οπτικά εφέ, που δεν είναι δα και πολύ εντυπωσιακά ή πρωτοποριακά. Σοβαρή υπόθεση ή ερμηνείες δεν έχει και θα βαρεθείτε περιμένοντας να τελειώσει παρακολουθώντας ανούσιες μάχες.

Η ταινία λοιπόν βασίζεται σε δύο ήδη γνωστούς χαρακτήρες. Του alien, που γνωρίζουμε ήδη από την ομώνυμη σειρά ταινιών με τη Σιγκούρνι να το αντιμετωπίζει αρχικά και να το γεννάει στη συνέχεια, και του predator, που γνωρίζουμε επίσης από την κλασσική πια μονομαχία με το “governator” Άρνολντ, από τον οποίο πήρε ένα μάθημα (αφού όμως πρώτα του ξεπάστρεψε την ομάδα και τον θύμωσε).

Παίζουν και κάποιοι άνθρωποι, κυρίως στο πρώτο μισό, καθώς ένας ένας (πλην μιας) γίνονται παιχνιδάκια στα χέρια των δύο βασικών μονομάχων και τελειώνουν το ρόλο τους ένδοξα.

Για να υπάρχει δε μεγαλύτερη αγωνία (και διάρκεια ταινίας), τόσο το alien, όσο και ο predator, κυκλοφορούν σε αρκετά αντίτυπα και αλληλοσκοτώνονται (έχοντας και τους ενοχλητικούς ανθρώπους στα πόδια τους), με το alien από τη μία μεριά να εκτοξεύει πράσινα υγρά και όξινα σάλια, ενώ από την άλλη ο predator, πιο ανθρωπόμορφος, χρησιμοποιεί διάφορα εργαλεία-όπλα και συμμαχεί στο τέλος με τη μοναδική επιζήσασα (από τους ανθρώπους).

Επίλογος: το κακό alien (το ένα που έμεινε ζωντανό μετά την εντυπωσιακή έκρηξη) πνίγεται στα βάθη της πολικής θάλασσας (χωρίς όμως να σιγουρευόμαστε ότι ψόφησε), ο άσχημος predator πεθαίνει ηρωικά και τον παίρνουν οι άλλοι predators στο διαστημόπλοιό τους (που εμφανίζεται ξαφνικά από το πουθενά) και φεύγουν (;) αφήνοντας μόνη την καλή επιζήσασα, ακριβώς δίπλα εκεί που είχε παρκάρει το όχημά της η επιστημονική (που λέει ο λόγος) αποστολή.
Α ναι, μέσα στο διαστημόπλοιο, όταν μένει μόνο του το πτώμα του predator, σκάει μύτη από τα σωθικά του ένα γλοιώδες πράσινο alien… hint, hint, έρχεται και sequel!

Όπως καταλαβαίνετε, την ταινία δε θέλω να την ξαναδώ (ούτε και τη συνέχειά της) και χάρηκα πολύ που τη βαθμολόγησα με άσσο στο imdb.

Είχα αρκετό καιρό να δω ξένη ταινία σε DVD και σήμερα το βράδυ διάλεξα μία στην τύχη, που δεν είχα ξαναδεί.

Η ταινία Camping (1957) σε σκηνοθεσία Φράνκο Τζεφιρέλι μας διηγείται τις περιπέτειες τριών νεαρών (αδελφός, αδελφή και αρραβωνιαστικός) κατά τη διάρκεια μιας εκδρομής τους στην εξοχή.  Στο μέρος όπου θα κατασκηνώσουν το απόγευμα, θα διαπιστώσουν (το επόμενο πρωί) ότι είναι χώρος στρατιωτικών ασκήσεων. Θα περιπλανηθούν, στη συνέχεια, στο δίπλα χωριό και στην ευρύτερη περιοχή όπου, μεταξύ άλλων, θα συναντήσουν και λαθρεμπόρους, αλλά από ουσία (=υπόθεση) niente!

Όπως καταλαβαίνετε, δε μπορώ να πω ότι μου άρεσε, το αντίθετο μάλιστα.  Είναι μια ταινία “δρόμου” (με την έννοια της περιπλάνησης και της αλλαγής τόπων), αλλά δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο για να με τραβήξει να την ξαναδώ κάποτε.  Βαρέθηκα ήδη από την πρώτη μισή ώρα και λογικά δε θα συγκαταλέγεται καν στις, έστω και λίγο, αξιόλογες ταινίες της ιταλικής παραγωγής.  Καλύτερα να έβλεπα κάποια από τις αντίστοιχες ελληνικές ταινίες του 1957.