Δεν την είχα δει μέχρι σήμερα.
Εξαιρετική φωτογραφία και σκηνοθεσία/σενάριο (σινεμά του δημιουργού).
Μου θύμισε σε πολλά σημεία τον «Πολίτη Κέιν» (1941), αλλά και το βιβλίο «Τίποτα» (2015) του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Διαχρονικές αλήθειες.
Ως εικόνα στο άρθρο προτίμησα αυτό το στιγμιότυπο, με τους δύο πρωταγωνιστές. «Έρχεται καταιγίδα», μία άσχετη ατάκα.
Έχω την εντύπωση ότι κάνω συλλογή από κακές ταινίες εδώ πέρα!
Άλλη μία ταινία καταστροφής, μόνο που αυτή τη φορά καταστρέφεται το Λος Άντζελες και μάλιστα από ηφαίστεια.
…
Περιττό να γράψω περισσότερα. Μην τη δείτε.
Πολλά εφέ και λίγη ουσία στην ταινία “Ant-Man” (2015).
Ο Μάικλ Ντάγκλας έβγαλε εύκολα χρήματα, ενώ οι κακοί της ιστορίας πυροβολούσαν… μυρμήγκια!
Περιμένω εναγωνίως και την ταινία «Ο κατσαριδάνθρωπος και η πυρηνική απειλή», που θα έχει, φαντάζομαι, και περιβαλλοντολογικό ενδιαφέρον. 😮
Άραγε τέτοιου είδους ταινίες περιμένει τώρα πια το κοινό;
Όλο και πιο συχνά γύρω μας, τώρα και στις ταινίες!
Ένας υπάλληλος πιάνει για πρώτη μέρα δουλειά σε μία εταιρεία που στεγάζεται σε ένα υπερσύγχρονο κτήριο, με εξαιρετικά αυστηρούς κανόνες ασφαλείας και με ένα υπολογιστικό σύστημα που «διαγράφει» κάθε εισβολέα, με καθυστέρηση όμως ώστε να σκοτώνεται τελικά ο λάθος άνθρωπος.
Κλασσικό παράδειγμα τηλεταινίας όπου η αρχικά ενδιαφέρουσα σεναριακή ιδέα καταστρέφεται από την υλοποίηση με:
Μα πού πάω και τις διαλέγω, ίσως να σκεφτείτε… 😜
Τη συγκεκριμένη επέλεξα να τη δω επειδή η υπόθεση μου θύμισε πολύ αυτήν του βιβλίου «Γκρίνταϊρον» του Φίλιπ Κερ, ο οποίος ίσως και να πήρε τη βασική ιδέα για το βιβλίο από την ταινία (αν δεν κάνω λάθος το βιβλίο βγήκε το 1995, δύο χρόνια μετά την ταινία).
Το βιβλίο διαβάστε το, έχει κάποια καλά στοιχεία· την ταινία μην τη δείτε, είναι ανόητη και βλακώδης.
The final eight candidates for a highly desirable corporate job are locked together in an exam room and given a test with one question. It seems simple yet confusing that soon, tensions begin to unravel.
Η ταινία Exam (2009) ανήκει σε εκείνο το είδος ταινιών που εξερευνούν τα όρια της ανθρώπινης ψυχολογίας, βάζοντας μία ομάδα ανθρώπων (συνήθως αγνώστων μεταξύ τους) σε ένα κλειστό, απομονωμένο χώρο (δωμάτιο, νησί, κ.λπ.), όπου πρέπει να ακολουθήσουν συγκεκριμένους κανόνες και όπου πρέπει επίσης να επικρατήσει ή να επιζήσει μόνο ένας στο τέλος. …
Είδα χθες το βράδυ την ταινία The Creature Wasn’t Nice / Naked Space (1981) και αναρωτιέμαι γιατί το «εξωγήινο πλάσμα» δεν τους έφαγε όλους από την αρχή (ηθοποιούς, συνεργείο και παραγωγή) για να γλυτώσει ο ανύποπτος θεατής από αυτό το έκτρωμα.
Κάτι ανάμεσα σε παρωδία και μιούζικαλ (θα ήθελε να είναι), με μπόλικα ξεφωνητά και τίποτε ουσιαστικό να προσφέρει.
Το μόνο που μπορώ να υποθέσω πως γυρίστηκε αμέσως μετά την κωμωδία Airplane! (1980) με στόχο να εκμεταλλευθεί την επιτυχία της.
Αν και στη σελίδα της ταινίας στο imdb αναφέρεται ότι η ταινία είναι του 1981, στους τίτλους τέλους γράφει 1983. Δεν παίζει ρόλο η χρονιά, αποφύγετέ την πάση θυσία. Καλύτερα να δείτε συζήτηση πολιτικών στην τηλεόραση.
Σήμερα το βράδυ προτίμησα να δω στην τηλεόραση την ταινία “Valentine’s Day” (2010), που δεν είχα ξαναδεί. Με «πλούσια» διανομή και γυρισμένη στο Λος Άντζελες, μας παρουσιάζει τις ξεχωριστές ιστορίες κάποιων ανθρώπων, άλλων ερωτευμένων και άλλων όχι, κατά τη διάρκεια μιας ημέρας, της συγκεκριμένης γιορτής των ερωτευμένων.
Δυστυχώς, η ταινία δε μου άρεσε. Με πολύ χαλαρή, για να μη γράψω πλαδαρή, πλοκή και τίποτε ουσιαστικά ενδιαφέρον να μου πει, στο μεγαλύτερο κομμάτι της, δεν άντεξα να τη δω μέχρι το τέλος. Ο Garry Marshall, παρ’ όλο που ειδικεύεται σε τέτοιου είδους ταινίες, μ’ απογοήτευσε, καθώς δεν εκμεταλλεύθηκε τόσους διάσημους ηθοποιούς. Κρίμα.
Σήμερα το βράδυ είχα όρεξη να δω μια ταινία δράσης. Έβαλα λοιπόν το χέρι στο κουτί με τα δισκάκια και επέλεξα μία ταινία με το Sylvester Stallone, για την οποία δεν είχα ξανακούσει τίποτε (και δικαίως, όπως θα καταλάβετε σε λίγο). Ο τίτλος της είναι “Avenging Angelo
Ο ρόλος του Quinn (που εμφανίζεται μόνο στην αρχή) μου θύμισε κάπως το ρόλο του Kirk Douglas στην ταινία του 1991 “Oscar
