Στο προχθεσινό μου μάθημα με τα παιδιά των μικρών τάξεων (Α-Β) σε ένα σχολείο που διδάσκω, είχα την ευκαιρία να δω στην πράξη πώς μετατρέπεται μια τιμωρία σε δημιουργική απασχόληση.
Όπως έχω ξαναγράψει και πιο παλιά, για το μάθημα των υπολογιστών δε χρειάζεται να κυνηγάει ο δάσκαλος τα παιδιά. Συνήθως τα βρίσκει να τον περιμένουν έξω από την αίθουσα, όταν είναι κλειδωμένη, ή μέσα σ’ αυτή, αν τη βρουν ξεκλείδωτη.
Έτσι λοιπόν και προχθές. Με τη βιασύνη τους να μπουν μέσα στην αίθουσα, δυσκόλευαν εμένα που προσπαθούσα να ξεκλειδώσω την πόρτα και δε με άκουγαν όταν τους έλεγα να κάνουν πίσω. Όταν καταφέραμε τελικά να μπούμε μέσα, δύο κοριτσάκια της πρώτης άρχισαν να μαλώνουν επειδή η μία έσπρωξε την άλλη στην προσπάθειά τους να προλάβουν να πιάσουν θέση μπροστά σε ένα υπολογιστή.
Αποφάσισα λοιπόν κι εγώ να βάλω όλη την τάξη τιμωρία, για ολόκληρη την ώρα, και η τιμωρία ήταν να γράφουν την αλφαβήτα μία φορά το ένα και μία το άλλο (ευτυχώς η αναλογία παιδιών ανά υπολογιστή ήταν 2:1). Έτσι, τα κέρδη θα ήταν:
- θα έκαναν εξάσκηση στη σειρά των γραμμάτων του αλφάβητου (ειδικά τα παιδιά της Α’ τάξης που μόλις τώρα ολοκληρώνουν την εκμάθηση όλων των γραμμάτων),
- θα μάθαιναν πού βρίσκεται το κάθε γράμμα στο πληκτρολόγιο, καθώς και τη χρήση των πλήκτρων Enter & Backspace,
- θα έμεναν ήσυχα για το υπόλοιπο της ώρας 🙂
Για να μην πάρουν μάλιστα την τιμωρία κατάκαρδα, τους την παρουσίασα ως παιχνίδι-αγώνα δρόμου, καθώς στο τέλος της ώρας θα μετρούσαμε ποια ομάδα θα είχε γράψει το αλφάβητο τις πιο πολλές φορές. Πρόσθετα, μετά τις 5 πρώτες φορές που θα είχαν γράψει το αλφάβητο με τη σωστή σειρά, θα έπρεπε να συνεχίσουν γράφοντάς το ανάποδα!
Αυτό όμως που μ’ εντυπωσίασε, στο τέλος της ώρας, ήταν το ότι αυτοί που «έχασαν» και μου δικαιολογήθηκαν ότι τα γράμματα στο πληκτρολόγιο ήταν μπερδεμένα, δέχτηκαν την πρότασή μου:
όταν το απόγευμα σε αφήσουν οι γονείς σου να παίξεις στον υπολογιστή, ζήτα από τη μαμά ή το μπαμπά να σε βάλουν να γράψεις το αλφάβητο, για να μάθεις να το γράφεις γρήγορα
Το σκέφτεστε;
Να είσαι γονιός και να σου έρθει να μικρό να σου πει: «σήμερα δε θέλω να παίξω, θέλω να γράψω στον υπολογιστή», ένα θερμόμετρο, δε μπορεί, θα του το βάλεις! 😉
Η ώρα κύλησε μια χαρά, όπως καταλαβαίνετε, και τα μικρά έφυγαν χαρούμενα επειδή η «τιμωρία» ήταν τελικά παιχνίδι (αν και δεν ξέρω πόσα τελικά εφάρμοσαν την πρότασή μου).
Κι ενώ είχα ξεκινήσει χθες να γράφω το παραπάνω κείμενο και το άφησα να το τελειώσω σήμερα, το μεσημέρι στο μάθημα είχα μια παρόμοια κατάσταση (εξ ου και ο διπλός τίτλος του άρθρου). Έτυχε να ακούσω ένα μαθητή μου της Δ’ τάξης να λέει στο συμμαθητή και φίλο του:
θέλεις να παίξουμε email;
Τι είχε γίνει;
Ο πρώτος απέκτησε την πρώτη του ηλεκτρονική διεύθυνση χθες, που του την έφτιαξε ο μπαμπάς του. Σήμερα, λοιπόν ήθελε να μυήσει και το φίλο του, ώστε να μπορούν να ανταλλάσσουν μηνύματα και τι πιο απλό από το να θεωρήσει την όλη διαδικασία ως παιχνίδι!
Γενικά, είμαι πολύ επιφυλακτικός να εισάγω τα παιδιά από τόσο νωρίς στην έννοια της δικτυακής επικοινωνίας, δεδομένου ότι δεν ξέρουμε (και δεν ξέρουν) από ποιους θα λαμβάνουν μηνύματα. Από την άλλη μεριά όμως, τα κοινωνικά δίκτυα (και ειδικά το facebook) τα γνωρίζουν ήδη από τα αδέλφια τους ή τους γονείς τους κι έτσι το μόνο που μένει σ’ εμένα είναι η ενημέρωση για το τι πρέπει να προσέχουν και η ελπίδα ότι θα θυμούνται όσα συζητήσαμε.
Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα και σταματώ εδώ. Μένω μόνο με το γεγονός ότι είναι πολύ καλή αυτή η αντιμετώπιση των παιδιών, να τα βλέπουν όλα σαν παιχνίδι.
η οποία τοποθετείται ως ταπετσαρία στην επιφάνεια εργασίας όλων των υπολογιστών της τάξης.