Δημοσιεύτηκε στισ

Blogger ετών 10!

Την προηγούμενη χρονιά είχα μία ευχάριστη έκπληξη από έναν από τους μαθητές μου.

  • Θέλω να φτιάξω μια σελίδα για τους φίλους μου, μου είπε μια μέρα του Απριλίου ο Θανάσης.
  • Και τι θα γράφεις εκεί;, τον ρώτησα.
  • Θα βάζω ό,τι μ’ αρέσει από αυτά που βρίσκω στο δίκτυο για να τα βλέπουν οι φίλοι μου.

Έτσι, παρ’ όλο που δεν είχαμε πολύ χρόνο μέχρι το τέλος της χρονιάς, όποτε βρίσκαμε λίγο χρόνο στα μαθήματα (όταν έφτανε η ώρα του παιχνιδιού για τα άλλα παιδιά δηλαδή), πήγαινα στον υπολογιστή που καθόταν, μου έλεγε πώς θέλει αυτό που θα φτιάξει, του έκανα προτάσεις και του εξηγούσα ό,τι χρειαζόταν και το καινούριο blog άρχισε σιγά σιγά να διαμορφώνεται.

Μία από τις επιλογές του μάλιστα μου έκανε εντύπωση, καθώς μου δήλωσε ευθύς εξ αρχής ότι θα γράφει στα αγγλικά! Απ’ ό,τι είδα μέχρι τώρα, δεν έχει υπαναχωρήσει (κάτι που δεν είναι κακό, εδώ που τα λέμε), αν και θα ήθελα να γράψει και κάποια κείμενα στα ελληνικά, που τα γνωρίζει καλύτερα.

Α ναι, πρέπει να αναφέρω ότι ο Θανάσης την προηγούμενη χρονιά ήταν μαθητής της Δ’ τάξης, το blog του το ονόμασε “Friends” και καθυστέρησα να το ανακοινώσω μέχρι τώρα επειδή είχαμε κάνει τη συμφωνία «να διαφημίσω το blog, εφόσον συνέχιζε να γράφει σ’ αυτό και μετά το τέλος της σχολικής χρονιάς».

Αν θέλετε, κάντε του καμία επίσκεψη και αφήστε του και κάποιο σχόλιο. Για να συνεχίσει να γράφει και φέτος και τα επόμενα χρόνια. Είμαι σίγουρος ότι, όσο περνάει ο καιρός, θα γράφει και πιο ενδιαφέροντα πράγματα.

Δημοσιεύτηκε στισ

Μερικά απλά παιχνίδια για παιδιά προσχολικής ηλικίας

Παιχνίδι 1

Αυτόν τον καιρό διαβάζω ένα βιβλίο προγραμματισμού με τίτλο “jQuery: novice to ninja” και, για να δοκιμάσω τις καινούριες γνώσεις, σκέφτηκα να γράψω μερικά, απλά στην αρχή, παιχνιδάκια. Ο πρώτος που τα δοκιμάζει είναι ο ανηψιός μου, που δεν έχει κλείσει ακόμη τα 2 του χρόνια, τώρα που γράφω το άρθρο, οπότε, όπως καταλαβαίνετε, το κοινό στο οποίο απευθύνονται είναι τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στη χρήση των υπολογιστών.

Παιχνίδι 1
Παιχνίδι 1

Για αρχή, έγραψα χθες 2 απλά παιχνιδάκια, όπου το παιδί “κυνηγάει” μία ή δύο φωτογραφίες κουνώντας το ποντίκι. Μπορείτε να τα δείτε στη σελίδα με τα παιχνίδια και, αν θέλετε, να μου πείτε τη γνώμη σας ή να μου προτείνετε κάποιο άλλο παιχνιδάκι για υλοποίηση.

Στο μέλλον, θα υπάρξουν και άλλα παιχνίδια, για μεγαλύτερα παιδιά, κι έτσι η παραπάνω σελίδα θα οργανωθεί καλύτερα.

Με την ευκαιρία, μιας και δε γράφω πολύ συχνά εδώ, θέλω να ανακοινώσω και τη δημιουργία μίας σελίδας στο facebook, όπου θα εμφανίζονται οι δημιουργίες των παιδιών από τα σχολεία που διδάσκω. Αν έχετε λογαριασμό στο facebook και θέλετε να ενημερώνεστε για ό,τι καινούριο κάνουν τα παιδιά, μπορείτε να εγγραφείτε πατώντας το κουμπί «Μου αρέσει!» (“Like”) στη σελίδα “Οι δημιουργίες των παιδιών“.

Δημοσιεύτηκε στισ

Όταν βρέχει…

Ίσως πολλοί να νομίζουν πως η πρόσβαση στα σχολεία έχει βελτιωθεί σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες. Σε γενικές γραμμές αυτό είναι σωστό· αυτό δα έλειπε!

Υπάρχουν όμως σχολεία όπου η πρόσβαση για τους μαθητές (αλλά και για τους πεζούς εκπαιδευτικούς) δεν είναι εύκολη όλες τις ημέρες του χρόνου. Για το λόγο αυτό, σας έχω σήμερα ένα μικρό βίντεο, που διαρκεί μόλις 4 λεπτά, όσο και η διαδρομή από το μικρό μονοπάτι που ενώνει το σχολείο με την περιοχή των σπιτιών από τη μεριά της πόλης (δεδομένου ότι το σχολείο βρίσκεται λίγο πριν την έξοδο).

https://youtu.be/HmuH-TM5kOQ
επιστροφή από το σχολείο στην πόλη από το μονοπάτι-ρέμα

Το μικρό αυτό μονοπάτι, όταν βρέχει, «θυμάται» την πρώτη του ταυτότητα και ξαναγίνεται ρέμα! Για του λόγου το αληθές, δείτε και την παρακάτω φωτογραφία (από άλλη μέρα, πάλι μετά από, καταρρακτώδη αυτή τη φορά, βροχή):

Η οπτική γωνία της φωτογραφίας είναι από το σημείο όπου τερματίζει το βίντεο.

Επίσης, πρέπει να αναφέρω πως για να φτάσει κάποιος (μαθητής ή όχι) στο σχολείο από τη μεριά της πόλης υπάρχουν άλλες δύο διαδρομές, που κάνουν όμως ένα μεγάλο κύκλο (διάρκειας περίπου 30 λεπτών με κανονικό περπάτημα).

Είμαστε στο 2010 πλέον!

Δημοσιεύτηκε στισ

Δημιουργική τιμωρία / Όλα είναι παιχνίδι

Στο προχθεσινό μου μάθημα με τα παιδιά των μικρών τάξεων (Α-Β) σε ένα σχολείο που διδάσκω, είχα την ευκαιρία να δω στην πράξη πώς μετατρέπεται μια τιμωρία σε δημιουργική απασχόληση.

Όπως έχω ξαναγράψει και πιο παλιά, για το μάθημα των υπολογιστών δε χρειάζεται να κυνηγάει ο δάσκαλος τα παιδιά. Συνήθως τα βρίσκει να τον περιμένουν έξω από την αίθουσα, όταν είναι κλειδωμένη, ή μέσα σ’ αυτή, αν τη βρουν ξεκλείδωτη.

Έτσι λοιπόν και προχθές. Με τη βιασύνη τους να μπουν μέσα στην αίθουσα, δυσκόλευαν εμένα που προσπαθούσα να ξεκλειδώσω την πόρτα και δε με άκουγαν όταν τους έλεγα να κάνουν πίσω. Όταν καταφέραμε τελικά να μπούμε μέσα, δύο κοριτσάκια της πρώτης άρχισαν να μαλώνουν επειδή η μία έσπρωξε την άλλη στην προσπάθειά τους να προλάβουν να πιάσουν θέση μπροστά σε ένα υπολογιστή.

Αποφάσισα λοιπόν κι εγώ να βάλω όλη την τάξη τιμωρία, για ολόκληρη την ώρα, και η τιμωρία ήταν να γράφουν την αλφαβήτα μία φορά το ένα και μία το άλλο (ευτυχώς η αναλογία παιδιών ανά υπολογιστή ήταν 2:1).  Έτσι, τα κέρδη θα ήταν:

  • θα έκαναν εξάσκηση στη σειρά των γραμμάτων του αλφάβητου (ειδικά τα παιδιά της Α’ τάξης που μόλις τώρα ολοκληρώνουν την εκμάθηση όλων των γραμμάτων),
  • θα μάθαιναν πού βρίσκεται το κάθε γράμμα στο πληκτρολόγιο, καθώς και τη χρήση των πλήκτρων Enter & Backspace,
  • θα έμεναν ήσυχα για το υπόλοιπο της ώρας 🙂

Για να μην πάρουν μάλιστα την τιμωρία κατάκαρδα, τους την παρουσίασα ως παιχνίδι-αγώνα δρόμου, καθώς στο τέλος της ώρας θα μετρούσαμε ποια ομάδα θα είχε γράψει το αλφάβητο τις πιο πολλές φορές. Πρόσθετα, μετά τις 5 πρώτες φορές που θα είχαν γράψει το αλφάβητο με τη σωστή σειρά, θα έπρεπε να συνεχίσουν γράφοντάς το ανάποδα!

Αυτό όμως που μ’ εντυπωσίασε, στο τέλος της ώρας, ήταν το ότι αυτοί που «έχασαν» και μου δικαιολογήθηκαν ότι τα γράμματα στο πληκτρολόγιο ήταν μπερδεμένα, δέχτηκαν την πρότασή μου:

όταν το απόγευμα σε αφήσουν οι γονείς σου να παίξεις στον υπολογιστή, ζήτα από τη μαμά ή το μπαμπά να σε βάλουν να γράψεις το αλφάβητο, για να μάθεις να το γράφεις γρήγορα

Το σκέφτεστε;

Να είσαι γονιός και να σου έρθει να μικρό να σου πει: «σήμερα δε θέλω να παίξω, θέλω να γράψω στον υπολογιστή», ένα θερμόμετρο, δε μπορεί, θα του το βάλεις! 😉

Η ώρα κύλησε μια χαρά, όπως καταλαβαίνετε, και τα μικρά έφυγαν χαρούμενα επειδή η «τιμωρία» ήταν τελικά παιχνίδι (αν και δεν ξέρω πόσα τελικά εφάρμοσαν την πρότασή μου).

Κι ενώ είχα ξεκινήσει χθες να γράφω το παραπάνω κείμενο και το άφησα να το τελειώσω σήμερα, το μεσημέρι στο μάθημα είχα μια παρόμοια κατάσταση (εξ ου και ο διπλός τίτλος του άρθρου). Έτυχε να ακούσω ένα μαθητή μου της Δ’ τάξης να λέει στο συμμαθητή και φίλο του:

θέλεις να παίξουμε email;

Τι είχε γίνει;

Ο πρώτος απέκτησε την πρώτη του ηλεκτρονική διεύθυνση χθες, που του την έφτιαξε ο μπαμπάς του. Σήμερα, λοιπόν ήθελε να μυήσει και το φίλο του, ώστε να μπορούν να ανταλλάσσουν μηνύματα και τι πιο απλό από το να θεωρήσει την όλη διαδικασία ως παιχνίδι!

Γενικά, είμαι πολύ επιφυλακτικός να εισάγω τα παιδιά από τόσο νωρίς στην έννοια της δικτυακής επικοινωνίας, δεδομένου ότι δεν ξέρουμε (και δεν ξέρουν) από ποιους θα λαμβάνουν μηνύματα. Από την άλλη μεριά όμως, τα κοινωνικά δίκτυα (και ειδικά το facebook) τα γνωρίζουν ήδη από τα αδέλφια τους ή τους γονείς τους κι έτσι το μόνο που μένει σ’ εμένα είναι η ενημέρωση για το τι πρέπει να προσέχουν και η ελπίδα ότι θα θυμούνται όσα συζητήσαμε.

Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα και σταματώ εδώ. Μένω μόνο με το γεγονός ότι είναι πολύ καλή αυτή η αντιμετώπιση των παιδιών, να τα βλέπουν όλα σαν παιχνίδι.

Δημοσιεύτηκε στισ

Περί βιαστικών και προχείρων αποφάσεων (υπολογιστές Α’ Γυμνασίου)

Πριν από μερικούς μήνες εξέφρασα σ’ αυτό το ημερολόγιο ([1] [2]) τις επιφυλάξεις μου σχετικά με τους υπολογιστές που επρόκειτο να δοθούν σε όλα τα παιδιά της Α’ Γυμνασίου.

Δυστυχώς, πριν τελειώσει η χρονιά, οι φόβοι (όχι μόνο δικοί μου φυσικά) φαίνεται ότι επαληθεύονται, γεγονός μάλλον αναμενόμενο. Πώς το λέει η παροιμία;
«Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα»

Η χρονιά πλέον έχει χαθεί. Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να γλυτώσουμε και την επόμενη.

Η αρχή όμως έγινε, οι υπολογιστές μοιράστηκαν και το λογισμικό είναι εύκολο να εμπλουτισθεί και να αντικαθίσταται κάθε φορά που θα υπάρχει καινούρια έκδοση. Επίσης, η πολιτεία προλαβαίνει να εκπαιδεύσει και τους δασκάλους (για το 2011-12 τώρα πια), ώστε αυτοί να μπορούν να βοηθούν τα παιδιά όποτε χρειάζεται.
Α ναι, γράφοντας εκπαίδευση δεν εννοώ μόνο τη «διδακτέα ύλη» (το λογισμικό δηλαδή), χρειάζεται και αλλαγή νοοτροπίας ώστε να αποδεχτούν τα νέα εργαλεία.

Θέλω να ελπίζω ότι θα υπάρξει συνέχεια.  Τα παιδιά διψούν και είναι κρίμα οι «μεγάλοι» να αφήσουν ακόμη μία γενιά να μείνει στάσιμη.

Δημοσιεύτηκε στισ

Παγκόσμια ημέρα του παιδιού

Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα του παιδιού και σκέφτομαι πόσο τυχεροί είναι οι δάσκαλοι και οι γονείς που τα ακούν κάθε μέρα να γελούν!

Δημοσιεύτηκε στισ

Η διπλωματία των παιδιών

Σήμερα θέλω να σας μεταφέρω δύο περιστατικά από τις δύο πρώτες μου ημέρες σε ένα από τα σχολεία όπου θα διδάσκω φέτος.

Χθες το μεσημέρι

Το πρώτο μου μάθημα με τα μικρά (Α-Β τάξεις).  Οι υπολογιστές βρίσκονται στην ίδια αίθουσα με τα όργανα της Φυσικής Αγωγής (στρώματα, μπάλες, δοκός ισορροπίας) και τη βιβλιοθήκη του σχολείου.  Επειδή είναι το πρώτο μας μάθημα μαζί, ξεκινήσαμε με τις γνωριμίες και τη φωτογράφηση (όπως έγραψα και στο προηγούμενο άρθρο).  Φαίνεται όμως ότι η φωτογράφηση τραβούσε σε μάκρος για κάποια παιδιά (ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για πρωτάκια και δευτεράκια), είχαμε και τους υπολογιστές κλειστούς (για να έχω την προσοχή τους σε ό,τι τους έλεγα) κι έτσι άρχισαν να λοξοκοιτάζουν προς τα όργανα της γυμναστικής.  Φυσικά δεν αρκέστηκαν μόνο στο κοίταγμα αλλά, βλέποντάς με και απασχολημένο, προχώρησαν προς τα εκεί και άρχισαν να παίζουν με τις μπάλες και να ανεβαίνουν στη δοκό και μετά να πηδούν στα στρώματα!

Στην αρχή τα πήρα με το καλό.  Δεν είχαν αποτέλεσμα οι παραινέσεις μου.  Όταν είδα ότι δε με άκουγαν, φώναξα.  ΔΥΝΑΤΑ.  Ίσως με άκουσε και η δασκάλα του ολοημέρου, στην αίθουσα που ήταν με τα μεγάλα παιδιά, έναν όροφο πιο κάτω.  Το γεγονός όμως είναι ότι τότε με άκουσαν και μαζεύτηκαν, σα «βρεγμένες γάτες» που λέμε, γύρω μου (σε μια απόσταση ασφαλείας όμως).

Φεύγοντας το απόγευμα, ήμουν σίγουρος ότι πλέον θα ήμουν «ο κακός κύριος των υπολογιστών» 🙂

Σήμερα το μεσημέρι

Πηγαίνοντας στο σχολείο σήμερα, είχα σκοπό να ελαφρύνω κάπως την ατμόσφαιρα, αφήνοντάς τα να παίξουν (δεδομένου και του γεγονότος ότι δεν κατάφερα ακόμη να βάλω στους υπολογιστές αυτά που ήθελα), ακόμη και τους «πρωτεργάτες» του χθεσινού επεισοδίου, στους οποίους είχα πει ότι θα ήταν τιμωρημένοι και σήμερα (τιμωρία: όταν τα άλλα παιδιά θα παίζουν, εσείς θα κάθεστε μακρυά και θα τα βλέπετε).

Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μου όταν, μπαίνοντας στην αίθουσα, με το «καλησπέρα» που είπα, ήρθαν 5-6 γύρω μου, ένα μ’ αγκάλιασε και άλλα δύο μου έδωσαν τις ζωγραφιές που είχαν κάνει (όχι για να τις κοιτάξω, για «δικές μου»)!!!

Εννοείται πως μετά από τέτοια υποδοχή, δεν ήταν δυνατό να κρατήσω τη χθεσινή μου «υπόσχεση», έτσι δεν είναι;

Δεν ξέρω αν αυτή η αλλαγή συμπεριφοράς των παιδιών προήλθε μετά από κάποια συζήτηση με τους γονείς τους ή τη δασκάλα του ολοημέρου· φαντάζομαι πως όλο και θα έγινε κάποια τέτοια συζήτηση.  Θυμάμαι όμως και κάτι που μου είχε μεταφέρει μια μητέρα, πριν από δύο χρόνια, ότι της είχε πει ο γιος της (Α τάξη τότε) μετά το πρώτο μάθημα: «ο κύριος των υπολογιστών είναι αυστηρός αλλά είναι καλός» και σκέφτομαι ότι τελικά τα παιδιά, ακόμη και τα πιο μικρά, έχουν τον δικό τους τρόπο αξιολόγησης για να μας κρίνουν.

Δημοσιεύτηκε στισ

Ξεκινάμε τα μαθήματα με φωτογράφηση

Ξεκινώντας την καινούρια χρονιά (έστω και Νοέμβριο) και μάλιστα σε «καινούριο» σχολείο (δηλαδή σε σχολείο που δεν έχω ξαναδιδάξει), μία από τις πρώτες μου ενέργειες είναι η δημιουργία ενός άλμπουμ φωτογραφιών των προσώπων όλων των παιδιών.

Μπαίνοντας στην αίθουσα για πρώτη φορά μέσα στη χρονιά, με παιδιά που δε γνωρίζω και δε με γνωρίζουν, όπως είναι φυσικό, το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να γνωριστούμε.  Αφού τους λέω το όνομα και το επάγγελμά μου (η πρώτη έκπληξη: ο «κύριος» δεν είναι δάσκαλος) και κάποια πράγματα σχετικά με το μάθημα των υπολογιστών (η δεύτερη έκπληξη: δε θα παίζουμε μόνο), τους κάνω και μερικές (στατιστικού χαρακτήρα) ερωτήσεις, όπως:

  • πόσα παιδιά έχουν ξανακάνει μάθημα υπολογιστών (είτε εντός ή εκτός ολοημέρου σχολείου);
  • πόσα παιδιά έχουν στο σπίτι υπολογιστή;
  • πόσα παιδιά έχουν στο σπίτι κάποια παιχνιδομηχανή (π.χ. playstation, nintendo, xbox);
  • τι πράγματα μπορούμε να κάνουμε με ένα υπολογιστή;
    (μαντεύετε ποια είναι η πρώτη τους απάντηση;)

Αφού, λοιπόν, γίνει η πρώτη γνωριμία και «σπάσει ο πάγος», προς το τέλος της ώρας, τους ζητώ να φωτογραφηθούν για να βάλουμε τις φωτογραφίες στους υπολογιστές.  Εδώ πρέπει να αναφέρω πως, προφανώς, οι φωτογραφίες αυτές χρησιμοποιούνται μόνο μέσα στην τάξη και για κανένα λόγο δεν τις βάζουμε στο δίκτυο.

Όταν συγκεντρώσω όλες τις φωτογραφίες των παιδιών (εφ’ όσον θέλουν να φωτογραφηθούν), τις τοποθετώ σε μια μεγάλη εικόνα (επίτηδες θολωμένη εδώ), κάπως έτσι:

Πρόσωπα παιδιώνη οποία τοποθετείται ως ταπετσαρία στην επιφάνεια εργασίας όλων των υπολογιστών της τάξης.

Ο σκοπός της δημιουργίας αυτής της συλλογής φωτογραφιών είναι διπλός:

  1. για εμένα: είναι ένα εξαίρετο βοήθημα για να μάθω τα ονόματα των παιδιών. Δεδομένου του γεγονότος ότι βλέπω το κάθε παιδί για 2 ώρες κάθε εβδομάδα, σε συνδυασμό με το πλήθος των παιδιών (καμιά φορά έχω 60 παιδιά μέσα σε μια χρονιά, στα 2 ή 3 σχολεία που αναλαμβάνω), είναι πολύ δύσκολο να μάθω τα ονόματα όλων των παιδιών πριν τα Χριστούγεννα.
  2. για τα παιδιά: αποτελεί μία πολύ καλή μέθοδο να νιώσουν την αίθουσα (στην οποία μπορεί να μη γίνονται μαθήματα τις υπόλοιπες ώρες του προγράμματος) ως δικό τους χώρο, βλέποντας εαυτούς και συμμαθητές με το που ανοίγουν τον υπολογιστή.

Αν και οι φωτογραφίες «επιζούν» ως ταπετσαρίες μέχρι να μάθουμε να βρίσκουμε άλλες και να τις αντικαθιστούμε, προσθέστε στους δύο παραπάνω λόγους και ένα ετεροχρονισμένο αποτέλεσμα: τη σύγκριση των φωτογραφιών στο τέλος της χρονιάς με την τότε εμφάνιση των παιδιών (αλλαγή του προσώπου του παιδιού μετά από 7+ μήνες μαθημάτων, φωτογραφίες παιδιών που σταμάτησαν να έρχονται στο ολοήμερο).

Τις φωτογραφήσεις τις κάνω και τα 4 χρόνια (μέχρι και φέτος) που διδάσκω στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και κρίνω πως πετυχαίνουν τους στόχους που ανέπτυξα πιο πάνω.  Από τη μεριά των παιδιών, μόνο προχθές, ένα κοριτσάκι σε ένα από τα σχολεία αρνήθηκε να φωτογραφηθεί (και δέχτηκα την επιλογή της)· πιστεύω όμως ότι μάλλον θα αλλάξει γνώμη όταν δει τη συλλογή με τις φωτογραφίες στους υπολογιστές.

Δημοσιεύτηκε στισ

Απορίες περί μαθητικού υπολογιστή (κουπόνι Α’ γυμνασίου)

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τώρα τελευταία  την κίνηση διάθεσης των φορητών υπολογιστών στους μαθητές της Α’ γυμνασίου (με το κουπόνι των 450 €) και τις σχετικές διαφημίσεις των καταστημάτων και κάνω μερικές σκέψεις:

  1. Γιατί οι υπολογιστές δε μοιράζονται στα παιδιά με τον ίδιο τρόπο, όπως τα βιβλία;
  2. Γιατί όλες οι προσφορές που βλέπω αφορούν netbooks + άλλες «προσφορές» και όχι κανονικούς φορητούς υπολογιστές;

Προσπαθώντας να ερμηνεύσω τα «γιατί», ανησυχώ για τις καινούριες ερωτήσεις που γεννούν τα «επειδή»…

  1. Επειδή πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα ελεύθερης επιλογής από τους μαθητές και τις οικογένειές τους όποιου υπολογιστή επιθυμούν.
    Όμως, με τόσες πολλές επιλογές, πώς θα αποφασίσουν οι γονείς ποια είναι η καλύτερη; Δε θα πέσουν θύματα «ειδικών» και «επαγγελματιών» που θα θέλουν να τους πασάρουν κάτι υποδεέστερο για να τσεπώσουν τη διαφορά από το κουπόνι;
  2. Επειδή ένα netbook είναι φθηνότερο από 450 € και το κουπόνι πρέπει να καταναλωθεί ολόκληρο.
    Όμως, μόλις τον προηγούμενο Φεβρουάριο αγόρασα το φορητό μου υπολογιστή (που είναι κανονικός και τον χρησιμοποιώ για τη δουλειά μου) αντί 499 €. Ίσως τα παιδιά δε χρειάζονται τόση ισχύ (αλήθεια, παιχνίδια δε θα παίζουν; Δε θα τα συγκρίνουν με τις παιχνιδομηχανές που έχουν ήδη; ) Οι «προσφορές» όμως που συνοδεύουν το κυρίως μηχάνημα θα είναι χρήσιμες στα παιδιά (ή μήπως στους γονείς τους ή μόνο στους καταστηματάρχες);

Υπάρχει επίσης και ένα σενάριο που μάλλον θα το δούμε τους επόμενους μήνες: πολλά παιδιά θα απογοητευθούν επειδή κάποια άλλα παιδιά θα έχουν καλύτερους υπολογιστές και το αίσθημα της απογοήτευσης θα έχει και παρενέργειες. Όσοι ζουν τις τάξεις «από μέσα», φαντάζομαι ότι καταλαβαίνουν καλύτερα τι εννοώ.

Όπως έγραψα και σε πιο παλιό άρθρο, είμαι αρκετά επιφυλακτικός για το ποιους εξυπηρετεί πραγματικά αυτή η κίνηση. Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά φοβάμαι ότι δεν εξυπηρετεί τους μαθητές.

Όλοι οι υπολογιστές, σε όλα τα σχολεία, πιστεύω ότι πρέπει να είναι ίδιοι και να περιέχουν τα ίδια αρχεία (αρχικά — στην πορεία είναι επιλογή του μαθητή τι θα κάνει).

Δημοσιεύτηκε στισ

Εξαγγελίες υψηλών ταχυτήτων

Αρχές Αυγούστου (2009, για να μην ξεχνιόμαστε) και εμφανίστηκε η είδηση (παραθέτω δύο αξιόπιστες, για μένα, πηγές):

Τη διαβάζω και αναρωτιέμαι κατά πόσο είναι (ακόμη ένα, πιθανόν προεκλογικό) πυροτέχνημα.  Επειδή:

  • είμαστε ήδη σε άτυπη προεκλογική περίοδο,
  • είναι Αύγουστος, ειδήσεις δεν υπάρχουν και το τόσο το κάνουμε τόσο,
  • αφορά κάτι που θα γίνει σε βάθος χρόνου (οπότε, αν δε γίνει, θα φταίει είτε η διεθνής συγκυρία ή οι πολιτικοί αντίπαλοι)
  • κυρίως όμως, επειδή βιώνω την κατάσταση στην εκπαίδευση και γνωρίζω ότι δεν είναι καλή!  Αν, λοιπόν, σε ένα σπίτι τα θεμέλια δεν είναι γερά, τότε το υπόλοιπο, ό,τι επενδύσεις κι αν γίνουν επάνω του, κάποια στιγμή θα πέσει.

Δυστυχώς, ο εξοπλισμός που βρίσκω ως εκπαιδευτής στα σχολεία απέχει αρκετά από το να θεωρηθεί ικανοποιητικός και έχω χάσει (αθροιστικά) ώρες από τα μαθήματά μου (δεν αναφέρομαι στο χρόνο εκτός μαθημάτων) για να περιμένω, μαζί με τα παιδιά (που είναι αυστηροί κριτές και καταλαβαίνουν, ας μην το ξεχνάμε αυτό), να δουλέψει το ένα ή το άλλο πρόγραμμα. Τα μηχανήματα είναι στην πλειοψηφία τους παλιά, αργά και με λειτουργικά προβλήματα.

Και πώς να μην είναι όμως όταν συγκεντρώνονται, κυριολεκτικά, από εδώ και από εκεί, από τα άχρηστα των σπιτιών και των γραφείων, και είναι θαυμαστή η ανομοιογένειά τους;

Τα παιδιά βλέπουν και συγκρίνουν αυτά που έχουν στο σχολείο με αυτά που (συνήθως) έχουν στο σπίτι και μπορώ να βεβαιώσω όποιον ενδιαφέρεται ότι η σύγκριση δεν ευνοεί το σχολείο.  Πέραν των άλλων συνεπειών, το παιδί φτάνει να κάνει σκέψεις και για το τι του προσφέρει αυτό το μάθημα… έτσι, ενώ στο σχολείο πρέπει να καλλιεργείται η ελπίδα, πολλές φορές, η απογοήτευση και η παραίτηση της κάνουν παρέα!

Δε θέλω να μπαίνω σε πολιτικά παιχνίδια, καταγράφω όμως την είδηση για να τη θυμάμαι σε μερικά χρόνια. Αν έχει υλοποιηθεί, ευχαρίστως να επανορθώσω και να ατενίσω κι εγώ το μέλλον αισιόδοξα από την ταχεία του 1 Gbps.