– Πώς θα γιορτάσετε φέτος το χαλοουίν;
– Παραδοσιακά.
– Δηλαδή;
Συνεχίστε την ανάγνωση του “Χαλοουίν”Χαλοουίν
Ε, όχι! 😀
Κι ακόμα περιμένουμε…
Ήταν 1966, τα 30 χρόνια πέρασαν και οι εξωγήινοι δεν ήρθαν.
Ίσως οι εξωγήινες μαμάδες να απαγορεύουν την επαφή με γήινα όντα. 😀
Είσαι οι γονείς σου
… και, κάπως έτσι, έγινες οι γονείς σου.
Συνεχίστε την ανάγνωση του “Είσαι οι γονείς σου”Σαν τα τραγούδια…
Σαν τα τραγούδια που έχεις στη συλλογή σου και πότε δεν άκουσες…
Αυθόρμητα
Γέλασες αυθόρμητα σήμερα;
Συνεχίστε την ανάγνωση του “Αυθόρμητα”Ένα ταξίδι, μία ξενάγηση, νέοι φίλοι, πολλά βιβλία, 11 χρόνια
Σήμερα νομίζω ότι είναι κατάλληλη η μέρα να σας πω μία ιστορία που συνέβη πριν από (περίπου) μια δεκαετία (και κάτι παραπάνω).
Τότε (2008)
Περίπου τέτοιες μέρες ήτανε, μερικές μέρες πιο μπροστά για την ακρίβεια, που έλαβα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από την Άννα, με την οποία δεν γνωριζόμασταν ακόμη. Μου έγραφε, κάπως διερευνητικά είναι η αλήθεια (λογικό, αφού δε με ήξερε), πως είναι μέλος μιας παρέας από τη Θεσσαλονίκη (κυρίως) και πως η παρέα αυτή ήθελε να έρθει για μία μονοήμερη εκδρομή στην Καβάλα με συγκεκριμένο σκοπό.
Δέχτηκα, χωρίς συζήτηση, να συναντηθούμε και να τους βοηθήσω να επιτύχουν το σκοπό τους, όσο μπορούσα φυσικά, και κανονίσαμε ό,τι χρειαζόταν (π.χ. πού και πότε θα βρεθούμε, για να με αναγνωρίσετε θα κρατάω μία εφημερίδα και θα λύνω το σταυρόλεξο, τέτοια). Εδώ πρέπει να γράψω πως η Άννα μου έστειλε το μήνυμα επειδή είδε ότι ήμουν ένας (λέμε τώρα) bookcrosser από την Καβάλα και επειδή η παρέα που θα ερχόταν ήταν bookcrossers που, μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων, «απελευθέρωναν» βιβλία και σε άλλες πόλεις (ο «συγκεκριμένος σκοπός» που έγραψα στην πρώτη παράγραφο).
Τα παιδιά ήρθαν, γνωριστήκαμε, φωτογραφηθήκαμε (εντάξει, εγώ λείπω από τη φωτογραφία επειδή είμαι πίσω από τη φωτογραφική μηχανή), τριγυρίσαμε στην πόλη (όπου άφησαν-«απελευθέρωσαν» ούτε-που-θυμάμαι-πόσα βιβλία), φάγαμε, ήπιαμε και ευχαριστηθήκαμε!
Το θέμα όμως είναι (όπως και η αιτία που γράφω αυτό το άρθρο) ότι δε χαθήκαμε όταν τελείωσε η εκδρομή και μπήκαν στο λεωφορείο για την επιστροφή.
Τώρα (2019)
Τόσο το επόμενο διάστημα, οπότε και γνωριστήκαμε όχι μόνο μέσω των blogs και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και με τυχαίες συναντήσεις π.χ. στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ή, απλά, στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, όσο και στο σήμερα, το καλό είναι ότι συνεχίζουμε να έχουμε επαφές και δε χαθήκαμε.
Πέρασαν ήδη πάνω από δέκα χρόνια και η παρέα ξέρω ότι έχει διασκορπιστεί σε διάφορα μέρη και δεν εννοώ μόνο στον τρισδιάστατο χώρο, αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου επικοινωνούμε ή αλληλοπαρακολουθούμαστε (ενδεικτικά αναφέρω: το goodreads (προφανώς), το twitter, τα παραμύθια, το linkedin — το facebook για εμένα είναι παρελθόν).
Αλλάξαμε τόπους, δουλειές, συνήθειες, παρέες, αλλάξαμε και οι ίδιοι, ίσως, ως χαρακτήρες. Αρκεί όμως μία φωτογραφία για να θυμηθούμε και να νοσταλγήσουμε (πώς τα γράφω έτσι; 😃)· εξάλλου γι’ αυτό φωτογραφιζόμαστε με φίλους όποτε βρίσκουμε ευκαιρίες.
Παιδιά, να είστε καλά! Είδα σήμερα τη φωτογραφία τυχαία και θυμήθηκα άλλες εποχές.
Μεταθανάτιοι ύμνοι
Μην υμνείτε (πολύ) κάποιον άνθρωπο που έχει πεθάνει. Δεν το έχει ανάγκη, δε θα του κάνει καλό και δεν έχει σημασία πια για τον ίδιο.
Συνεχίστε την ανάγνωση του “Μεταθανάτιοι ύμνοι”Και μην ξεχάσεις…
Και μην ξεχάσεις σήμερα να κατηγορήσεις για κάτι αυτόν που θεωρείς εχθρό σου ή αντίπαλό σου. Επειδή θα τον μειώσεις και θα νιώσεις καλύτερα έτσι.
Επειδή έτσι αυτοπροσδιορίζεσαι. Αλλιώς, αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να τον δημιουργήσεις (έστω κι αν ήταν η δική σου εικόνα) για να μπορείς να «ξέρεις» ποιος είσαι.
Και μη σε νοιάζει για το πώς θα νιώσει. Κι αυτός το ίδιο θα κάνει με εσένα ή κάποιον άλλο για να μπορέσει κι αυτός να αυτοπροσδιοριστεί.
Μην ανησυχείς, κανένας σχεδόν δεν πιστεύει στις δυνατότητές του και ψάχνει να βρει και να τονίσει τις καμπούρες των άλλων, άσε που είναι και πιο εύκολο αυτό από το να πιστέψεις ότι μπορείς να κάνεις κάτι μόνος σου και να πρέπει να σκεφτείς και να δουλέψεις σκληρά.
Κι έτσι θα συνεχίσεις να ζεις, μαζί με τα άλλα καβούρια στο βάθος του κουβά. Υπάρχει, άραγε, και τίποτε άλλο, έξω από τον κουβά; Αυτός είναι ο κόσμος μας.
Σαν πόλεμος
Είδα ένα σκοτωμένο πουλί στην άκρη του δρόμου. Σαν παιδί στη Συρία, που δεν έμαθε γιατί σκοτώθηκε.